L NVIDIËUS

N ch’sta di ei cunesciù n nvidiëus
Un che dorm sëura n liet curì da grosc,
che ie perchël mpo for plu nghëus
monce cun l’ëiles, sparaniel cun i bosc

L fova sentà a mez meter da me
me fajova capì tan bel che ie é,
belau che l ulova che me mëine picia de d’ël
y che ti judësse, a ti cumpré l ciel

N dij che l pra dl ujin ie for plu vërt,
ma la luna colma luj mé per chiche sa da la udëi,
l nvidiëus rij de sé nstes drët ngërt
y uni vin à per ël, la sëur da ajëi

Me damande coche l nvidiëus se ndurmenza da sëira
dan se cunzeder na nuet plëina de turbulënzes,
Mienel pa che mé si minonga sibe for vëira
y che mé ël ebe l dërt, de spudé for sentënzes?

Ël cunësc mé una na vita zaha y chëla ie la sia,
duc à pu tan bel y l à pu tan saurida.
Si destin ti l’à fata tan… ma propi tan ria,
la rojula che l ulova zidlé, ie bele da giut apassida

N ch’sta di ei cunesciù n nvidiëus
che dorm sun n liet de sëida, nchin che l devënta linëus
L ie cuntënt canche l possa jì a paussé
ajache l binca bel l di, canche l possa inò se lamenté

É purvà a ti la spighè che n possa pu crì ora,
l ne sarà tan rie, senté n’autra esistënza
“Ma sce l ie pu frëit iló dedora!
Iló ne se paia mieno mëter sumënza.”

L nvidiëus rejona a na maniera ntorta
duc i autri à sambën for plu bel,
l ne se uel nianca resuscité da si vita morta
si vila cun si ciofs, ie si vascel.